O Segredo

Autor: 
Fernando Andrade

A velliña costureira dos Chaos, Rosalía, mínima, crebadiza i enloitada, como un vilano ó vento ou como un cervatiño acurrado, folguexaba xa precipitadamente co susto da vida. Mais inda acollía as urxencias das súas clientas con afastamento; coa impavidez dunha raíña.

 

Tiña Rosalía á beira do obradoiro unha habitación segreda, un segredo baixo chave e unha chave gardada nun peito inda neno e acristalado. Iste segredo presidíao todo: o seu ir e vir pol-a casa, o arruzado escorzo da súa rúa recén asfaltada e ata a silandeira aitividade do seu amigo Leandro -esluado tolo íste que, co permiso de Cervantes, deu no máis cívico e manso disparate en que xamáis deu tolo algún: o de barrendeiro vocacional con gardapolvos, escobón, recolledor e carriño balancín; todo elo ó seu cargo: con arroubo iba colocando Leandro níl os cagallós que o Concello deixaba nas rúas por imposibre-.

 

O mencer, reloucando xa nos cobres do seu veciño o Faroleiro, puña sempre un instante de esperanza nistes destinos mañanceiros, repeiteados, inda augacentos pol-o teimado aseo; todo elo baixo o súbito e alborotado tanxer da “Cadela” clarisa ou do máis pousado e román campanón da Compañía -leda convocatoria ísta, día tras día; pra nada-. A mañá íbase poboando entón, pouco a pouco, de bruidos máis comúns, de pasos atarefados e de voces amordazadas polo crecente calor que, a mediodía, trivializábanno todo deica o esmagamento.

 

Como dous planetas programados, Rosalia e Leandro, inda que xirando xuntos arredor dun soio astro final, no fondo iñorábanse.

 

Un día, dous nenos -Ricardo e máis eu-, adicados ó lucrativo negocio de cambiar farrapos por novelas de Doc Savage, entramos por algunha razón na casa de Rosalía. Achámola moi ergueda nunha cadeira calquera do seu obradoiro -moi ergueda e moi seria-. Algo novo sucedía alí. A porta do segredo estaba aberta e Rosalía ollabaa coa grave compracencia dun traballo finado e pendente de cobro.

 

Pol-a rendixa víase un brilo caoba, suntuoso, tan prometedor coma os de algúns pianos pechados. Da habitación saía un cheiro pesado e dozón que non soupen recoñecer.

 

Entón Rosalía levantouse e levounos deica a porta, empuxouna e diante nós apareceu o resultado único de toda unha vida de afanes, de conceitos suntuarios do éisito e dun irreductible pudor diante a terra: Un ataúde, un cadaleito no máis dispendioso dos espacios valeiros. A luz, nena ó fin, xogaba coas suas madeiras e apliques, e Rosalía, por pirmeira vez pra nós, sorreíu coa máis imaxinabremente doce de todal-as sorrisas.

 

Días despois, outras campás máis absortas acompañaríanna cumpridamente na agonía. Tamén algo máis tarde, Leandro, non máis pálido do acostumado inda que sí máis azulado, quedou increibremente quieto na cama. Descubrín entón aquel estraño cheiro e tamén o verdadeiro senso do segredo: a diferencia do bon Leandro, Rosalía tíña gañado a Groria.

 

O Segredo (de Narracións Mínimas)