Álvaro Cunqueiro Mora naceu en Mondoñedo en 1911, e morreu en Vigo en 1981. Estudiou bacharelato no Instítuto Xeral e Técnico de Lugo. Matriculouse na Facultade de Filosofía e Letras da Universidade de Santiago, pero abandonaa para dedicarse ó seu labor como xornalista, figurando como redactor e colaborador de diversos xornais e revistas.

Escritor polifacético, a súa extensa obra literaria abrangue os eldos xornalístico, poético, narrativo e teatral, sen esquecer os seus traballos de traducción.

Recibiu o Premio Nacional da Crítica en 1959 por LAS CRÓNICAS DEL SOCHANTRE, que escribiu primeiro en galego. Así mesmo foille concedido o Premio Nadal, e por HERBA DE AQUÍ E DE ACOLÁ o premio “Frol da Auga”, en 1979. Tamén, como xornalista, recíbiu o Premio Conde de Godó. Foi membro da Real Academia Galega.

O primeiro Cunqueiro foi fundamentalmente poeta, de xeito vangardista, neotrobadoresco e culturalista, e logo da guerra civil dedicouse sobre todo á narrativa e ó xornalismo, deixando innumerables artigos en VALLIBRIA, LA VOZ DE GALICIA, EL PROGRESO e FARO DE VIGO, entre outros. Das súas narracións cómpre destacar MERLIN E FAMILIA E OUTRAS HISTORIAS e AS CRÓNICAS DO SOCHANTRE, e dous libros de poesía: CANTIGA NOVA QUE SE CHAMA RIBEIRA e HERBA DE AQUÍ E DE ACOLÁ.

SOEDADES DA MIÑA BRANCA SEÑOR (frag.)

Escóitasme tí, miña señor amada, cando do peito

meu o trobo arde

ou atrás de ti a sombra do meu soño

loucamente a túa apreixa e bica ?

Ouh doce o peso do teu corpo no meu maxín deitado

Neste río do meu vagar sin fin

qué incendiado navío non navegas na noite?

-Por qué este corazón tanta frol murcha,

por qué inda son eu de tanta verba a boca?

Miña branca señor, corpo delgado:

este bosque é do tempo da máis recente lúa,

i ese malvís que tanto áer enfrauta

cada día que amence renasce e asubía.

Amante, no meu vaso aínda canta a sede.

Esa lúa nevada, amor, que do teu corpo

medra coa noite sober das cumes dos meus ollos.

Deixa que rose, ao arrimo das cerdeiras,

nas illas dos teus ollos a i-alba rumorosa

Adormece ao meu carón, namentras quebra o día

baixo un teito de aluadas, tímidas cantadoras.

-Ese sono que por dentro escorre

e pouco a pouco amósase ao meu rostro !

fai falla, quezáis, un cabalo roxo

ou unha aza mortal e fría para brincar fora desta

língua de lume?

DONA DO CORPO DELGADO