Aquilino Iglesia Alvariño naceu en Seivane, Vilarente, Abadín, no ano 1909. Morreu en Santiago en 1961.

Estudiou no Seminario de Mondoñedo, berce de tantos escritores lucenses. E logo, na Uníversidade de Santiago. Ensinou e dirixiu o Colexio León XIII, de Vilagarcía de Arousa e, posteriormente, foi catedrático dos Institutos de Lugo, Pontevedra e Santiago, e axudante na Unversidade. Foi membro do Seminario de Estudios Galegos e da Real Academia Galega. Traductor de clásicos, crítico, ensaista... O seu gran labor foi a poesía, cargada de humanismo e bucolismo. Os primeiros versos publicounos ós 16 anos. Estes, debido á súa grande formación humanística, son de feitio clasiscista.

O seu primeiro libro -SEÑARDÁ- vería a luz en 1930, ó que seguíu CORAZÓN AO VENTO, pero a súa madurez definitiva prodúcese despois da guerra civil.

Logo dun longo silencio en 1947 aparece CÓMAROS VERDES, e por fin LANZA DE SOLEDÁ, NENIAS e LEVA O SEU CANTARE (libro póstumo a cargo dos seus amigos, de recopilación, de diversos materiais poéticos).

HOMENAXE A RAMÓN CABANILLAS (frag.)

Viñeran anos de carnada e alas de corvo,

sombras desabogosas, chegaran as rulas,

o vento cantaba nas lanzas e nas almeas,

esa canción de ferro tan sabida.

Os que irían ás rilleiras do olvido,

cansos de andar arrastro polas viñas e pumaregas,

viran chegar os señores da terra sobre os seus cabalos,

e fixeron homenaxe ós poderosos

cos seus corazóns máis tristes que a noite

á sombra das súas fillas.

E soñaron entón en terras anchas coma mares

onde pousar o mel do seu corazón sin medida,

e botaron negras naus á mar dos deuses,

e sobre mares de cinza de orxos tristes,

e sobre mares ledas de ribeiras sin conto,

puxéronse de xonllos cos ollos entrabertos ós lonxes.

E nunha doce fumareda viran esborrallarse as torres;

unha polvareda de terra morta íbaas pouquiño a pouco soterrando

Soñaran entón outra vez en erguer a cidá de arriba abaixo

e abrir os camiños ás canciós,

esperar neles aínda o mercador de panos e coiros finos de cerro

e o de copas de aramio e lámparas de corno,

e o que trae un corvo que fala e herbas de amor,

e o que libra do medo o corazón servo e cativo.

Doce deserto de sonos de area, que o vento leva e trae,

Ciudades de ouro rebrilando no aire morno do serán.

Doces ciudades asolagadas en sons que despertan ó mencer

os labancos pelengrinos.

Corazóns desfeitos como mares sin sosego

navegan tristes cara ás terras de xentes de outra fala

e xa pensan morrere sen ver o doce fume dos eidos nativos.

Pero aquí está o poeta das aradas leves do sono,

noso irmán o poeta das boas novas.

Na ribeira onde se fon os barcos ledos dos sonos que non morren

o seu canto arbora claras bandeiras no mencer.