Celso Emilio Ferreiro Míguez, naceu en Celanova -Ourense, no ano 1912 e morreu en Vigo en 1979.

A súa familia era de campesiños acomodados, de talante galeguista. Ós 22 anos, en 1934, fundou con Xosé Velo Mosquera a Federación de Mocedades Galeguistas. Pouco despois, por un artigo publicado en GUIEIRO, que el mesmo dirixía, foi procesado.

Fai a guerra, mobilizado no bando vencedor. Estudia Dereito, colabora en diversos xornais e revistas... En 1966 emigra a Venezuela, onde colaborou coa “Hermandade Galega” fundou o “Patronato da Cultura Galega”, e traballou no gabinete do Presidente Caldera.

Ó volver da emigración, instalouse en Madrid, onde traballou de xornalista. Ten prosa e poesía en castelán e galego, pero é a poesía en galego, forte, rexa, de fondo contido social, a que lle deu a sona de grande escritor.

Os seus libros teñen títulos como CARTAFOL DE POESÍA, O SONO SULAGADO, ViAXE AO PAÍS DOS ANANOS, TERRA DENINGURES, ONDE O MUNDO SE CHAMA CELANOVA... Pero o máis sobranceiro é, sen dúbida, LONGA NOITE DE PEDRA, que dá nome a toda unha época da nosa historia contemporánea.

LONGA NOITE DE PEDRA (frag.)

O teito é de pedra.

De pedra son os muros

i as tebras.

De pedra o chan

i as reixas.

As portas,

as cadeas,

o aire,

as fenestras,

as olladas,

son de pedra.

Os corazóns dos homes

que ao lonxe espreitan,

feitos están

tamén

de pedra.

I eu, morrendo

nesta longa noite

de pedra.