Roberto Blanco Torres naceu o 18 de marzo de 1891, en Santa María dos Baños de Cuntis (Pontevedra), o menor de dez irmáns. Cando ten sete anos morre a súa nai e sete anos despois seu pai. En 1907 emigra a Cuba, onde están asentados dous dos seus irmáns e alí desenvolve un labor xornalístico nas publicacións da illa, baixo o acrónimo de Fray Roblanto e publica algúns dos primeiros poemas.

En decembro de 1911 edítase por vez primeira o semanario La Alborada, órgano de la colonia gallega de Cuba, que dirixe Blanco Torres. En 1915 promoveu a aparición de La Tierra Gallega, desde onde se fustiga aos membros de Centro galego de A Habana. No verán de 1916 torna a Galicia e instálase na vella casa natal de Cuntis. Comezou unha grande actividade xornalística en medios galeguistas e agraristas como Galicia Nueva, Heraldo de Galicia, El Estradense, Vida gallega, El Ideal Gallego, Faro de Vigo… En 1920 é nomeado director de El Correo Gallego e reside maiormente en Ferrol. En 1922 reside en Ourense e dirixe primeiro La Zarpa e despois simultaneamente o Progreso de Pontevedra. En 1924 faise cargo da dirección de Galicia-Diario de Vigo, fundado por V. Paz Andrade dous anos antes, deixándose de publicar en plena dictadura de Primo de Rivera. En 1926 casa con dona Julia Sánchez Nóvoa. O 10 de xullo de 1930 participa na creación da Asociación de Escritores Galegos, xunto con Otero Pedrayo, Risco, entre outros. En 1932 é nomeado gobernador de Palencia, cargo do que dimite por desavenencias cun sector do republicanismo. O 30 de maio de 1936 é nomeado Xefe do Gabinete de Prensa do Ministerio da Gobernación e trasládase a Madrid. Cando comeza a Guerra Civil está na Peroxa, onde é detido en setembro dese ano. O 2 de outubro é asasinado nun foxo por un grupo de falanxistas.

A obra poética de Blanco Torres ten un carácter altruísta, onde as ideas priman sobre a fonética, buscando un vangardismo complementario ao de Manuel Antonio. Pero foi o seu labor xornalístico o máis fructífero.

Bibliografía: (1930) Orballo da media noite.

(37 escritores para unha lingua, Xunta de Galicia, 1999)

DIANTE DA NATUREZA

Pra Bernardino Varela

Pra Manoel Cabanillas

O monte está sereo,

os penedos vixían;

a gándara está virxe

d’a profanazón ainda.

Soilo as cibdás imbéciles

Iñoran a cousina.

Na rasa Natureza

todo rechouta e brilla:

de cote ten o encanto

d’a meiga poesía.

Soilo os salóns imbéciles

fan normas da mentira.

Xunt’ô paisaxe ledo,

a fonte deita a linia

na qu’o sedento afoga

as mágoas d’a fatiga.

Soilo os viles imbéciles

n-alcohol vil s’esnaquizan.

N-as leiras que dan froito,

sóbor chan que xermina,

o traballo fecundo

impón a lei da vida.

Soilo as cibdás imbéciles

co pitismo dan grima.

O agro, o agro, é a musa

d’ardente melonía

en onde a frol d’a loita

chea d’arume e limpa,

ergue seus cores roxos

ô cume que aloumiña,

falando ôs peitos nobres

d’a redentora obriga.

Soilo as cibdás imbéciles

traicionan a consina…

R. BLANCO TORRES

Terras de Salnés. Mes de Santiago

(Roberto Blanco Torres, 1891-1936, Ed. Xerais. Vigo, 1999)